Strategia „Lublin2030” w oczach seniorów

W ramach swo­jej aktyw­no­ści gru­pa senio­rów sku­pio­nych wokół Fun­da­cji Wol­no­ści zapo­zna­ła się z pro­jek­tem stra­te­gii roz­wo­ju Lubli­na do roku 2030 oraz opra­co­wa­ła swo­je uwa­gi i pro­po­zy­cje. Poni­żej przed­sta­wia­my zebra­ne uwa­gi, któ­re prze­ka­za­li­śmy do urzę­du mia­sta w ramach kon­sul­ta­cji spo­łecz­nych pro­jek­tu strategii.

Senio­rzy zwra­ca­ją uwa­gę, że obec­ne wspar­cie w for­mie domów senio­ra czę­sto jest nie­wy­star­cza­ją­ce i wypra­co­wa­ne bez uwzględ­nie­nia ich głosu.

Senio­rzy suge­ru­ją, by w domach senio­ra powo­łać spo­łecz­nych senio­­rów-lide­­rów, któ­rzy będą poma­gać orga­ni­zo­wać zaję­cia. Wpi­su­je się to w bar­dziej par­ty­cy­pa­cyj­ny model zarzą­dza­nia i oddol­nie two­rzo­ny sys­tem two­rze­nia pro­gra­mu takich pla­có­wek. Dla zwięk­sze­nia efek­tyw­no­ści takie­go dzia­ła­nia, powi­nien zostać uru­cho­mio­ny pro­gram kształ­ce­nia lide­­rów-senio­­rów. Ani­­ma­­to­­rzy-senio­­rzy peł­ni­li­by podob­ną funk­cję jak ani­ma­to­rzy kul­tu­ry czy spor­tu. Senio­rzy wska­zu­ją tak­że na potrze­bę utwo­rze­nia cen­trum szko­le­nia senio­rów, czy­li łatwo dostęp­ne­go miej­sca, gdzie mogą odby­wać się zaję­cia dla seniorów.

Obok tego poja­wia się pro­blem „prze­peł­nio­nych” domów senio­ra i „bra­ku” ofer­ty dla senio­rów. Senio­rzy wska­zu­ją, że może być to zwią­za­ne z fak­tem, że naj­ak­tyw­niej­si senio­rzy korzy­sta­ją z bar­dzo wie­lu form zajęć, nie­ja­ko zabie­ra­jąc miej­sce innym senio­rom. Stąd suge­stia by wpro­wa­dzić ogra­ni­cze­nia w ilo­ści zajęć, z któ­rych moż­na korzy­stać, a przy­naj­mniej pierw­szeń­stwo dla osób, któ­re jesz­cze w żad­nych zaję­ciach nie uczest­ni­czą. Podob­ne wyma­ga­nia są np. w pro­jek­tach unij­nych (np. pomoc de minimis).

Zda­niem senio­rów nale­ży tak­że wpro­wa­dzić roz­li­cza­nie z efek­tyw­no­ści dzia­łal­no­ści pla­có­wek, a nie wyłącz­nie licz­by zajęć dla sta­łej gru­py osób. Senio­rzy pod­kre­śla­ją, że obec­nie (pan­de­mia) wie­le pla­có­wek publicz­nych jest zamknię­tych, choć pry­wat­ne wciąż funk­cjo­nu­ją. Pod­kre­śla­ją, że woli by mieć wybór – czy uczest­ni­czyć w zaję­ciach, a nie narzu­co­ny ich brak.

Senio­rzy wska­zu­ją na potrze­bę orga­ni­za­cji wyda­rzeń dziel­ni­co­wych, gdyż oso­by star­sze czę­sto tyl­ko w takich wyda­rze­niach mogą brać udział, w związ­ku z trud­no­ścia­mi w poru­sza­niu się. W zakre­sie pro­jek­tu C.2.k.22 senio­rzy wska­zu­ją, że wie­lu ich rówie­śni­ków jest więź­nia­mi czwar­te­go pię­tra. Chęt­nie zamie­ni­li­by miesz­ka­nia na bar­dziej dostęp­ne. Prze­szko­dą są jed­nak pro­ce­du­ry, zarów­no w przy­pad­ku miesz­ka­nia pry­wat­ne­go, jak i komu­nal­ne­go. W tym zakre­sie senio­rzy liczy­li­by na wspar­cie gmi­ny, by mogli zmie­nić miesz­ka­nie na bar­dziej dostęp­ne. Dodat­ko­wo senio­rzy wska­zu­ją, że czę­sto pro­blem da się roz­wią­zać poprzez budo­wę win­dy. W tym zakre­sie senio­rzy zwra­ca­ją uwa­gę, że stra­te­gia cał­ko­wi­cie pomi­ja tego typu pro­ble­mu. „Jeśli senior nie wyj­dzie z domu to nie sko­rzy­sta ani z rów­ne­go chod­ni­ka, ani z super komu­ni­ka­cji, ani z ofer­ty kul­tu­ral­nej” – pod­kre­śla­ją senio­rzy. W tym zakre­sie wery­fi­ka­cji wyma­ga pro­jekt klu­czo­wy c.3.k.9, któ­ry zakła­da likwi­da­cję barier archi­tek­to­nicz­nych wyłącz­nie w prze­strze­ni publicznej.

W zakre­sie komu­ni­ka­cji zbio­ro­wej (pro­jek­ty klu­czo­we b.2.k.7 i b.2.k.8) senio­rzy zwra­ca­ją uwa­gę, że:

- komu­ni­ka­cja zbio­ro­wa powin­na kur­so­wać często,

- zapew­niać dojazd z wygod­ny­mi przesiadkami,

- w zakre­sie węzłów prze­siad­ko­wych powin­ny być wyzna­czo­ne mak­sy­mal­ne cza­sy przej­ścia pomię­dzy przy­stan­ka­mi (pod­kre­śla­ją, że dziś czę­sto przesiadka/przejście pomię­dzy przy­stan­ka­mi na węź­le jest zbyt długie!).

W tym zakre­sie senio­rzy postu­lu­ję wpro­wa­dze­nie stan­dar­du tak­tów komu­ni­ka­cji miej­skiej i cza­su przej­ścia mię­dzy przy­stan­ka­mi na węzłach prze­siad­ko­wych wewnętrznych.

W zakre­sie zada­nia klu­czo­we­go c.2.k.10 senio­rzy zwra­ca­ją uwa­gę, że miej­sca spo­tkań dla senio­rów powin­ny być dodat­ko­wo wyzna­cza­ne w ist­nie­ją­cych pla­ców­kach kul­tu­ry czy edu­ka­cji (biblio­te­ki, szko­ły, domy kul­tu­ry itd.).